De afgelopen weken waren vrij druk, vandaar eventjes geen nieuws op deze site. Wie me volgt op Twitter weet echter dat ik niet stil heb gezeten.

Afgelopen woensdag deed ik mee aan de eerste wedstrijd op Flevonice. Ik reed een goede wedstrijd, en kon een aantal keer voorin mee rijden. In de finale ging het er echter niet altijd even sportief aan toe, en op het donkere en smalle parcours besloot ik me uit het gewoel te houden. Uitrijden was het belangrijkste en dat lukte. Ik werd 44e. We reden de 60km in 1u36 min. Er was ook een journalist mee van het Nieuwsblad, voor een stukje over de Elfstedentocht. Dat zou een dezer in de krant moeten verschijnen.

De voorgaande weken reed ik wedstrijden in Eindhoven en in Breda. In Eindhoven ging het in het begin goed, maar moest ik na een 60-tal ronden en een aantal misslagen de groep laten rijden. De wedstrijd in Enschede liet ik schieten. Ploegmaat Wannes won daar, dus ik had er wel wat spijt van dat ik er niet bij was.

In Breda ging het de eerste helft van de wedstrijd heel erg goed. Ik kon zelfs wat voorin meerijden. De ziekte van de dagen voordien had wel z'n effect op het tweede wedstrijddeel. Na 70 ronden ging het licht volledig uit, en ik moest er direct af.

Komende woensdag staat er nog een wedstrijd in Biddinghuizen op het programma, en dan zitten de koersen voor 2010 er op.

Afgelopen week kon ik eindelijk eens goed trainen. Ik werkte onder andere een lange duurtraining af, en had dan ook echt zin om de marathonwedstrijd in Hoorn te rijden. Ik was eerder van plan om die niet te rijden, maar besloot om toch te starten.

In het begin van de wedstrijd had ik pijn in de benen en kon ik echt niet in m'n ritme komen. Even twijfelde ik zelfs om uit te stappen. Ik kon me echter een goed plaatsje uitzoeken in het zog van de enige echte Erben Wennemars en kwam steeds beter in de wedstrijd. Ted en Wannes waren heel actief in de wedstrijd. Ook ik schoof enkele keren mee naar voor en kon me vooral het tweede deel van de wedstrijd vrij goed in de voorste helft van het peloton handhaven. Helemaal voorin geraken lukte ook eventjes, maar er blijven is nog lastig. Schaatsen is toch echt helemaal anders dan skeeleren.

Wannes ging nog mee met een kopgroep van 3 die een mooie voorsprong bijeen reed. 3 man is echter iets te weinig om weg te blijven, dus deze kopgroep werd terug gegrepen. Zowel Ted, Wannes als ikzelf reden de wedstrijd gewoon uit op plaats 42, 43 en 47.

Ik was vooral blij dat ik eindelijk de wedstrijd kon uitrijden. Ik merk echter nog heel wat verbeterpuntjes, en hoop de komende wedstrijden zelfs iets meer voorin mee te doen.

Volgende wedstrijd komende zaterdag 27/11 om 17u30 in Eindhoven. Allen daarheen. :-)

 Na een trainingsstage in Coevorden waar ik niet optimaal kon trainen omdat ik me niet helemaal fit voelde stonden we afgelopen zaterdag opnieuw met het volledige team aan de start voor de marathon in Den Haag.

Tijdens de inrijronden voelde ik gelukkig dat ik me al wat beter voelde dan de afgelopen dagen. Ook Felix was deze keer op tijd om relaxed aan de wedstrijd te beginnen.

Ik probeerde na de start meteen op te schuiven naar voor en kon meespringen met de eerste kopgroep, maar we werden snel weer gegrepen. Ook Felix, Ted en Wannes reden attent mee voorin en sprongen allemaal enkele keren mee met een kopgroep.

Vanaf de eerste puntensprint viel het peloton niet meer stil, en op het zware ijs werd het een ware slijtageslag. Heel wat rijders stapten uit de wedstrijd. Ik kon zelf mijn goede positie in het peloton niet handhaven en verzeilde achterin het peloton. Hier moest ik een aantal keer een gaatje dichten doordat mijn voorgangers moesten lossen. Toen er iemand voor mij viel kreeg ik het gaatje niet meer dicht, zodat ik na 83 ronden de wedstrijd verliet. Best wel jammer, omdat ik wel het gevoel had dat ik in het peloton de wedstrijd had kunnen uitrijden. Dat stemt dus hoopvol voor de volgende wedstrijden.

In de finale probeerden Ted, Wannes en Felix een goede positie te bemachtigen. Felix werd hierbij ten onrechte gedeklasseerd. Ten onrechte, omdat ik 20 andere acties kan opnoemen die erger zijn dan wat Felix deed (in de groep komen waar een plaatsje was)

Wannes had tijdens de wedstrijd iets te veel gegeven en kon in de laatste ronden geen potten meer breken, maar reed alweer een verdienstelijke wedstrijd. Ook Ted toont dat hij steeds beter gaat rijden. Binnenkort verwachten we hem in de juiste kopgroep.

 Afgelopen weekend stonden we voor het eerst met de volledige ploeg aan de start, al was het wel heel nipt. Felix verloor op weg naar Utrecht 2 uur in een file nabij Keulen, en kwam maar enkele minuten voor de start aan.

Na een vijftiental ronden ging Felix al onderuit. Ik besloot hem op te wachten en hem terug te brengen bij het peloton. Hoewel het tempo er in het peloton goed in zat op dat moment reed ik vrij ontspannen naar de groep toe, waardoor we de aansluiting terug konden maken. Ik voelde dat het goed ging, en zag ook Ted, Wannes en Felix goed in de groep zitten. Na een 40-tal ronden ging het echter mis. Ik kwam in een scheur in het stukgereden ijs terecht, werd volledig uit de bocht geslingerd, en kon me maar net rechthouden. Er werd op dat moment te hard gereden om nog terug te komen, dus de wedstrijd was alweer voortijdig gedaan voor mij.

Ook Ted kwam na 60 ronden ten val en moest de wedstrijd verlaten. Felix koerste attent voorin en wist een aantal keer met een groepje mee te springen. Ook Wannes, net terug van een weekje Erfurt, was de hele tijd voorin te vinden. Met nog 30 ronden te gaan maakte hij zelfs deel uit van de beslissende kopgroep, die een ronde wist te pakken. Even leek het erop dat hij een podiumplaats zou behalen, maar in de laatste bocht werd hij gehinderd door een medevluchter waardoor hij niet meer mee kon sprinten en uiteindelijk zevende werd. Een prachtige prestatie voor z'n tweede marathon bij de eerste divisie.

Voor iedereen die van schaatsen houdt klinkt de naam Thialf als muziek in de oren. Afgelopen weekend was het snelle ijs van deze schaatstempel in Heerenveen toneel voor de tweede marathon van het seizoen. Samen met Ted stond ik er weer aan de start. Wannes reed in Erfurt een langebaanwedstrijd.

Van bij de start werd er naar goede gewoonte hard doorgereden. Ik kon vooral in de bochten goed meerijden, op het rechte stuk miste ik opnieuw de ontspanning, waardoor ik weer last kreeg van mijn scheenbeen. Toen er bij de tussensprint na 50 ronden weer hard werd doorgereden moest ik een gaatje laten. Ik bleef nog een tiental ronden op dezelfde achterstand van het peloton rijden maar kreeg het gaatje niet meer dicht en moest uiteindelijk de groep toch laten gaan, en opnieuw uitstappen na een goeie 60 ronden. Aan het aantal uitstappers kon je zien dat het wel degelijk een zware wedstrijd was.

Ted reed de wedstrijd goed uit en eindigde op een 30e plaats. Hij probeerde nog eens mee te springen met een kopgroepje, maar dit werd onmiddelijk teruggepakt.

Na de wedstrijd reed ik met Ted mee naar z'n woonplaats Enschede. Op de nieuwe ijsbaan ging ik nog een tweetal dagen trainen, op zoek naar het goede gevoel. Dankzij de goede aanwijzingen en tips van Ted komt het goede gevoel weer stilaan wat dichterbij.

 Ondanks het feit dat ik nog maar 2 ijstrainingen achter de rug had, besloot ik om toch maar te starten in de eerste marathonwedstrijd van dit jaar in Amsterdam. Meer dan een goede training had ik niet in gedachten, maar je probeert er natuurlijk altijd het beste van te maken.

Omdat Ted nog maar net terug aan het trainen is, en Felix op het WK zit kwamen enkel Wannes en ik voor de ploeg aan de start. Gerrit, ploegleider van ons team, kwam speciaal naar Amsterdam om te kijken.

Tijdens het inrijden had ik een vrij goed gevoel en ook Wannes leek ontspannen zijn rondjes te rijden. In de wedstrijd ging het bij momenten vrij hard, maar kon ik toch vrij ontspannen meerijden in de groep. Op het ene rechte stuk stond er een heel sterke tegenwind, wat het samen met de regen en bijhorende ijskwaliteit zwaar maakte om op te schuiven. Toch probeerde ik steeds wat meer voorin te raken. Ook Wannes paste deze tactiek toe. Onderweg konden we nog even spreken, dus we reden allebei ontspannen.

Halfkoers ging bij mij echter om onverklaarbare reden het licht uit. Mijn linkerscheen begon pijn te doen, en mijn rug blokkeerde helemaal. Ik moest de groep laten rijden, en verliet na 60 rondjes de wedstrijd. Bizar eigenlijk, aangezien het tot ronde 50 echt wel goed en vlot ging. Ik zoek de oorzaak vooral in de weinige ijstrainingen, iets waar we de komende 3 weken verandering in gaan brengen.

Wannes reed knap zijn allereerste marathon uit, en eindigde op een 56e plek. Als hij de richtlijnen voor de afsprintprocedure had gehoord had er misschien nog wel meer ingezeten.

Volgende week staat de marathon van Heerenveen op het programma. Daar zullen Ted en ik aan de start staan. Wannes gaat dat weekend immers enkele dikke PR's opzoeken op de 500, 1500, 3000 en 5000m tijdens de Erfurtgames.

Morgen start in Amsterdam mijn schaatsseizoen. Ik heb nog niet veel ijstrainingen achter de rug, maar wedstrijd is de beste training, dus gaan we het er toch op wagen. Ik kijk er naar uit om de kleuren van De Veste - Powerslide ook op het ijs te gaan verdedigen!

Dit zijn alvast mijn nieuwe schaatsen:

Al een paar jaar speel ik met het plan om eens mee te doen aan de bosduatlon in Lembeke. Door omstandigheden was het er nog nooit van gekomen, maar dit jaar heb ik me toch eens ingeschreven.

Ik had vooraf met Aäron, triatleet bij het SMO-team, eens een wisseltraining gedaan, en deze achteraf nog eens zelf gedaan. Verder had ik ook een vijftal looptrainingen gedaan, en enkele trainingen met de mountainbike op het parcours in de Lembeekse Bossen.

De eerste aangename verrassing was dat de rondes op de mountainbike in de andere richting werden gereden dan die waarin ik reed toen ik ging trainen. Een rondje verkenning leerde wel dat het parcours maar voor de helft te lijden had onder de regen van afgelopen nacht. Modderig zou het dus gaan worden.

Ik had me voorgenomen om de eerste 2,5km lopen vrij rustig te gaan doen, en stond bij de start ook vrij ver naar achter in het 150 man sterke deelnemersveld. Na de start vond ik vrij snel mijn goede ritme en ik kon de eerste 2,5km lopen volbrengen aan een gemiddelde snelheid van 13,7km/u, met een vrij ontspannen gevoel. Een toeschouwer riep mij vlak voor de wissel toe dat ik op de 95e plaats liep.

De wissel van lopen naar fietsen ging ook vrij vlot, in een tijd van ongeveer 55 seconden, en ik kon als 93e aan het fietsen beginnen.

Op de fiets ging ik onmiddellijk hele groepen voorbij, dus dat ging ook vrij vlot. Het moddergedeelte was dikwijls een recuperatiestrook, omdat inhalen daar heel moeilijk was. Tijdens het hele fietsgedeelte ging er mij maar 1 iemand voorbij, dus daar ben ik tevreden over. Ik legde de 18km (volgens de GPS) af in een gemiddelde van 26,5 km/u met de 43e fietstijd.

Het wisselen van fietsen naar lopen ging nog vlotter. In 45 seconden was ik de wisselzone weer uit, en ik had het geluk in het spoor te zitten van iemand die het perfecte looptempo voor mij had. Als ik op mijn Forerunner keek zag ik de hele tijd een snelheid van rond de 15km/u. In de laatste honderden meters kon ik nog heel goed versnellen en ik haalde nog een vijftal deelnemers in. Blijkbaar haalde ik in mijn laatste meters nog een maximum loopsnelheid van 19,5km/u. De gemiddelde loopsnelheid was nu 14,3 km/u en dit was de 33e looptijd op het tweede loopgedeelte.

Ik werd uiteindelijk 44e in 1u03. In mijn categorie werd ik zelfs 30e. Een resultaat en een tijd waar ik meer dan tevreden mee ben. Ik vond het echt wel leuk om te doen, en zal waarschijnlijk nog wel eens meedoen aan een dergelijke wedstrijd. De volledige uitslag kan u HIER vinden. De uitslag per categorie (de mijne is H24) HIER.

Leuke opsteker is ook dat de conditie al weer vrij goed is, en dat geeft wel wat vertrouwen naar het schaatsseizoen toe. Volgende week de eerste schaatswedstrijd in Amsterdam!

Afgelopen maanden ontstond het idee om met een aantal skeeleraars die schaatsen een schaatsploeg op te richten. Schaats- en skeelershop De Veste en Powerslide, sponsors van mijn skeelerteam waren bereid ons hierbij logistiek en financieel te ondersteunen. Zonder hun hulp was het oprichten van dit team onmogelijk, dus zij zijn van onschatbare waarde.

Door deze goede samenwerking zullen Felix Rhijnen (D), Ted Ooijevaar (NL), Wannes Van Praet (B) en ikzelf dit jaar samen meedoen aan de marathons in de eerste divisie. Daarnaast zal Wannes ook enkele langebaanwedstrijden meerijden.

Binnenkort zal er op de website www.welovetoskate.nl ook een deeltje voorzien worden voor het schaatsteam.

 Na 2 weken rust begint vanaf dit weekend de voorbereiding op het schaatsseizoen. Hierover zijn nog een aantal onzekerheden, dus voorlopig ga ik hier nog niet te veel over zeggen. Hopelijk binnenkort meer, en goed nieuws daarover.

Ondertussen kan ik hier wel even de stilte doorbreken met een nabeschouwing op het skeelerseizoen 2010. Vooraf had ik gehoopt dat ik in vergelijking met vorig seizoen nog wat beter geworden was. Een concreet doel had ik echter niet voor ogen.

Tijdens de eerste wedstrijden merkte ik dat ik zeker niet slechter geworden was. Ik kon makkelijk mee, en kon me zelfs goed voorin mengen, met af en toe een goede inbreng in functie van de ploeg, met als afmaker Ted Ooijevaar, die enkele mooie podiumplaatsen behaalde afgelopen seizoen.

Op het Belgisch Kampioenschap kon ik zowel op de piste als op de weg ook goed meedoen. Tegen de echte toppers kwam ik natuurlijk tekort, maar met alle uitslagen in de buurt van plaats 10 denk ik dat ik op de juiste plaats stond.

Na het Belgisch kampioenschap bleef mijn vormpeil in stijgende lijn gaan. Hierdoor kon ik mijn eerste uitschieter van het afgelopen seizoen behalen. Ik kon in Yerseke samen met Ted naar de beslissende kopgroep rijden, en pakte samen met de kopgroep een rondje op het peloton. In de sprint van de kopgroep werd ik uiteindelijk 7e, met echter het gevoel dat er misschien wel nog meer in zat. We wonnen met de ploeg die dag wel het ploegenklassement.

Na de wedstrijd in Yerseke beslisten Ted en ik om in te gaan op de vraag van Powerslide om in het World-team mee te doen aan de 24u van Le Mans. Dit was een enorme motivatie om stevig te trainen, en ik voelde dat ik de vorm kon vast houden. Ted werd in deze periode 3e in Almere en in Eemdijk.

Het laatste weekend van juni was het dan zover: de 24u van Le Mans. In een ploeg met toppers zoals Yann Guyader, Felix Rhijnen, Pascal Briand, Tristan Loy, Ewen Fernandez,... zouden we op het parcours van Le Mans in 24u tijd zoveel mogelijk rondjes draaien. Het werden er uiteindelijk 208, goed voor 870.5 km en een gemiddelde snelheid van 36.2 km/u: een nieuw wereldrecord.

Dit is de ervaring van het seizoen voor mij. Het is super dat we dit dankzij Powerslide mee mochten maken.

Ik recupereerde onverwachts vrij snel van Le Mans en kon al direct in de volgende wedstrijd in Staphorst terug vlot mee. Ted zat aanvankelijk mee in de beslissende kopgroep, maar moest de rol lossen. Ik probeerde nog de sprong te wagen maar bleef rondenlang op 200m hangen. Ik reed de verdere wedstrijd in de gietende regen in het peloton uit, en wist de pelotonssprint te winnen, mede door me 2 ronden voor het einde op kop te zetten en het tempo beetje bij beetje op te voeren op het kletsnatte parcours.

Twee weken later in Vorden kende ik dan mijn echte superdag voor dit seizoen. Ik zat van bij het begin voorin mee, en reed meer dan de helft van de koers met Geert-Jan Van Der Wal en Gary Hekman in de achtervolging op koplopers Gerwin Smit en Roy Boeve. Jammer dat m'n twee medevluchters niet even enthousiast meewerkten als ik, anders had er een podiumplaats ingezeten die dag. Ik voelde me supersterk. Jammergenoeg werd we nog ingehaald door een achtervolgende groep en werd ik pas 9e. De week voordien zat ik trouwens ook al mee in de beslissende kopgroep in Waarde. Hier moest ik helaas lossen in de finale wegens maagkrampen.

Na Vorden begon ik wat last te krijgen van de vermoeidheid. Ik deed al het hele seizoen op een goed niveau mee, en ik begon dat te voelen. Via de driedaagse van Oostende, waar ik nog goed reed en enkele serieuze trainingen met Frank Fiers bereidde ik me voor op de 100km van Hallum. Deze werd verreden in heel zware omstandigheden, en ik had een heel slechte dag en moest na 70km opgeven.

Uiteindelijk mag ik het een geslaagd seizoen noemen. Ik voelde dat ik weer wat sterker ben geworden, en dat was uiteindelijk de doelstelling. Af en toe had er met iets meer geluk wat meer in gezeten. Ik hoop dat ik volgend jaar op hetzelfde pad verder kan gaan. Hopelijk kunnen we met deze ploeg nog enkele mooie jaren afwerken.