De hel van het noorden.

 Hallum, een naam die klinkt als een klok in het skeelerwereldje. Dit Fries dorpje is de startplaats van de Bartlehiemtocht, een 100km lange skeelerwedstrijd, die misschien wel de zwaarste wedstrijd ter wereld is.

We waren al een paar dagen op voorhand vertrokken om het parcours eens te kunnen verkennen, en we hadden reeds gemerkt dat het asfalt had afgezien van het weer afgelopen winter. De stroken die al slecht waren lagen er nog slechter bij, en de goede waren heel wat slechter geworden. Het beloofde dus een heel zware wedstrijd te worden.

Op de dag van de wedstrijd werden we dan ook nog eens getrakteerd op een heel sterke, bijna stormachtige wind. Het wolkendek beloofde ook niet veel goeds, maar het bleef gelukkig droog.

Al bij de eerste plaatselijke ronde kreeg ik een steentje in de schoen, dat ik er niet kon uit halen, waardoor het in mijn enkel sneed. Ook werd er van in het begin stevig doorgekoerst, om dan na een km of 20 stil te vallen en een tiental km aan een heel traag tempo te rijden onder invloed van ploegmaats van Jan Van Loon en Jan Maarten Heideman, die ontsnapt waren uit het peloton. Door dit trage tempo ging mijn voet nog meer pijn doen. Uiteindelijk gingen na de eerste grote ronde de renners van Powerplay de achtervolging organiseren. Crispyn Ariëns legde het tempo zo hoog dat de ene na de andere moest lossen. Ook ik werd op een smalle strook met heel slecht asfalt op de kant gezet. We probeerden nog met een groepje van 4 terug te keren maar na 55km ging het licht volledig uit. De resterende 10km waren een echte martelgang, en ik bereikte helemaal kapot Hallum, waar ik na 65km uit de koers stapte. Uiteindelijk reden maar 11 renners de wedstrijd uit. Ik werd 27e doordat in de laatste 10km nog heel wat gelosten me voorbij kwamen, en ik niet meer kon aanpikken.

Hallum werd dit jaar dus een teleurstelling.