Na 3 weken konden we in Utrecht eventjes kijken of we nog uit de voeten konden op de skeelers. Op de Nedereindse Berg werd weer een etappe voor de KPN Inline Cup gereden.

Ik had na Hallum nooit meer het goede gevoel teruggevonden, en had dus niet echt veel ambities. Tijdens de wedstrijd zelf ging het echter beter dan verwacht. Ik kon een aantal keer meespringen, maar voelde daar toch snel dat de vorm niet meer was wat hij geweest is.

Ploegmaat Wannes was mee in de juiste kopgroep, en dus hoefden we verder in het peloton niet veel te doen. In de eindsprint hield ik me wat afzijdig, omdat Utrecht toch vrij gevaarlijk is in de finale. Uiteindelijk werd ik 25e. 

Op zondag stond de World on Wheels in Eindhoven op het programma. Dit moest oorspronkelijk de finalewedstrijd worden, in een totaalconcept met alles wat met inline te maken heeft. 

Jammergenoeg viel de hele organisatie letterlijk in het water. Ook onze wedstrijd viel in het water, waardoor ik eigenlijk nooit echt kon volgen, en mijn laatste wedstrijd moest beëindigen op een 35e plaats, met een niet zo heel goed gevoel.

De laatste wedstrijd, op Terschelling moet ik aan mij voorbij laten gaan. Dinsdag beginnen ze met enkele ingrepen aan mijn tanden, om dan hopelijk van de vele tandklachten af te raken. Deze afspraken lagen jammergenoeg al vast voor de KNSB de wedstrijd op Terschelling aan de kalender toevoegde.

Binnenkort een nabeschouwing op het skeelerseizoen, en een voorbeschouwing op het schaatsseizoen.

 Hallum, een naam die klinkt als een klok in het skeelerwereldje. Dit Fries dorpje is de startplaats van de Bartlehiemtocht, een 100km lange skeelerwedstrijd, die misschien wel de zwaarste wedstrijd ter wereld is.

We waren al een paar dagen op voorhand vertrokken om het parcours eens te kunnen verkennen, en we hadden reeds gemerkt dat het asfalt had afgezien van het weer afgelopen winter. De stroken die al slecht waren lagen er nog slechter bij, en de goede waren heel wat slechter geworden. Het beloofde dus een heel zware wedstrijd te worden.

Op de dag van de wedstrijd werden we dan ook nog eens getrakteerd op een heel sterke, bijna stormachtige wind. Het wolkendek beloofde ook niet veel goeds, maar het bleef gelukkig droog.

Al bij de eerste plaatselijke ronde kreeg ik een steentje in de schoen, dat ik er niet kon uit halen, waardoor het in mijn enkel sneed. Ook werd er van in het begin stevig doorgekoerst, om dan na een km of 20 stil te vallen en een tiental km aan een heel traag tempo te rijden onder invloed van ploegmaats van Jan Van Loon en Jan Maarten Heideman, die ontsnapt waren uit het peloton. Door dit trage tempo ging mijn voet nog meer pijn doen. Uiteindelijk gingen na de eerste grote ronde de renners van Powerplay de achtervolging organiseren. Crispyn Ariëns legde het tempo zo hoog dat de ene na de andere moest lossen. Ook ik werd op een smalle strook met heel slecht asfalt op de kant gezet. We probeerden nog met een groepje van 4 terug te keren maar na 55km ging het licht volledig uit. De resterende 10km waren een echte martelgang, en ik bereikte helemaal kapot Hallum, waar ik na 65km uit de koers stapte. Uiteindelijk reden maar 11 renners de wedstrijd uit. Ik werd 27e doordat in de laatste 10km nog heel wat gelosten me voorbij kwamen, en ik niet meer kon aanpikken.

Hallum werd dit jaar dus een teleurstelling.

 Een hele tijd geen nieuws. Geen nieuws, goed nieuws, hoewel dat niet echt het geval was. Na Vorden heb ik een week gesukkeld met een nek die niet deed wat hij moest doen (soepel bewegen), en toen dit min of meer beter was ging ik er op training eens bij liggen. Nek weer vast, en een paar schaafwonden en kneuzingen. Ik bleef wel trainen, maar kon niet alle trainingen doen zoals ik wou.

Om de trainingsachterstand wat in te halen met het oog op Hallum was de driedaagse van Zandvoorde dit weekend ideaal.

Op vrijdag werd er gestart met de 1500m. Ik kwam terecht in een heel sterke reeks, met een heleboel kleppers (Rhijnen, Tas, Boucher,...) We gingen van bij de start vol aan, ik trok ook een ronde op kop vol door, en dit leverde me een plaats in de halve finale op, doordat onze tijd snel genoeg was. In de halve finale eindigde ik negende, in de totaaluitslag 19e.

Later op de avond reden we nog een 10km. Hier kon ik heel vlot meerijden in het peloton, en ik reed de koers dan ook goed uit op een 17e plaats.

Op zaterdag werd gestart met een 8000m in lijn. Ik had me voorgenomen iets meer voorin te proberen koersen. Niet makkelijk voor iemand die niet echt gewend is om op een piste te rijden, maar toch lukte het vrij aardig. Ik kwam zelfs even in beeld :-) Uiteindelijk reed ik vlot naar een 18e plaats.

De 15 km puntenkoers kon gelukkig nog gereden worden. Rondom Zandvoorde hingen dreigende wolken, maar het bleef er droog, in tegenstelling tot in de rest van België. Ik kon in het begin een paar keer meerijden voorin, maar om echt punten te pakken ben ik niet snel genoeg in vergelijking met de echte pistemannen. Toen ik na een 50-tal ronden last kreeg van de heup besloot ik om de wedstrijd te verlaten. Dit leverde een 20e plaats op, aangezien al heel wat mannen voor mij de strijd staakten.

De belangrijkste koers voor mij in dit weekend is de wegkoers. De voorspellingen waren niet goed, maar ook nu weer bleef het droog. Er werd van bij de start hard gereden, maar ik kon me opnieuw goed voorin handhaven. Ik probeerde even weg te raken, maar de Franse nationale ploeg reed het gat dicht. Ik pakte nog wel een premie mee.

Iets voorbij halfkoers ging er een kopgroep weg met ploegmaat Wannnes Van Praet, mijn trainingsmaat Frank Fiers, en Erwin Mesu. Voor mij het sein om voorin te blijven en proberen om af te stoppen waar mogelijk. Dit lukte vrij goed, waardoor de kopgroep een voorsprong van meer dan een halve minuut bijeen reed. In de laatste rondes reden de Fransen, en de club van Zandvoorde het gat echter nog toe, en 500m voor de aankomst werden de vluchters ingelopen. Jammer voor de kopgroep. Ik werd uiteindelijk 13e in de sprint van het peloton, maar houd een heel goed gevoel over aan deze wedstrijd en het volledige weekend.

Foto's: Helena Van Wassenhove

 Na de zware wedstrijd in Waarde vorige week stond afgelopen vrijdag alweer een gelijkaardige wedstrijd op het programma. Ook nu moesten 15 rondjes van goed 4km worden afgelegd, goed voor een wedstrijd van meer dan 60km. Net als in Waarde werd het parcours hier extra zwaar gemaakt door 2 klinkerstroken, van bijna anderhalve km samen.

Van bij de start ging het enorm snel, en de hele tijd probeerden groepjes weg te komen. Ploegmaat Ted Ooijevaar zat goed voorin en kon een aantal keer meespringen, maar de ontsnappingspogingen werden door het hoge tempo steeds snel geneutraliseerd. Na een stevige demarrage op de langste klinkerstrook raakte er een omvangrijke groep weg van het peloton. Zowel Ted, Rick, Rob als ik waren mee, dus we deden ons deel van het werk om weg te blijven.

Doordat de groep eigenlijk te groot was en er niet echt een goede samenwerking op gang kwam werd er ook hier nog regelmatig gedemareerd. Om beurt sprongen Ted en ik mee. Toen Gerwin Smit en Roy Boeve wegsprongen probeerde ik met Gary Hekman en Geert-Jan Van Der Wal het gat te dichten. Jammer dat Van Der Wal niet echt mee reed, anders waren we zeker nog dichter gekomen.

Ik zat heel makkelijk mee in dit groepje en het zag er even naar uit dat we met dit groepje ook voor de derde plaats gingen strijden. Bij het ingaan van de laatste ronde kwam er echter nog een achtervolgende groep aansluiten. Het tempo in deze groep lag hoog, en door de inspanningen die ik 30km lang in het achtervolgende groepje van 3 had gedaan was het echt wel afzien om er bij te blijven. In de sprint was het beste er dus af. Ik werd uiteindelijk nog 7^e in deze sprint, dus 9^e in totaal.

Dit was mijn sterkste wedstrijd van het hele seizoen, dus ben ik tevreden, ook al had het resultaat nog beter kunnen zijn als de samenwerking in het achtervolgende groepje iets beter was verlopen.

 In Waarde stond voor het eerst dit jaar een wedstrijd op het programma die langer was dan de marathon die we normaalgezien rijden. 66km moest worden afgelegd, met in elke van de 15 ronden die moesten worden afgelegd een klinkerstrook van een goede 600m. Een zwaar parcours dus, en een zware wedstrijd zou het ook worden.

Ik zat van bij het begin goed voorin en probeerde met elke serieuze kopgroep mee te springen. Na een keer of 5 terug ingelopen te worden raakten we uiteindelijk weg. Het was een mooie kopgroep, met enkele serieuze kleppers in, en we reden al snel 45 seconden voorsprong bijeen. Deze voorsprong hielden we vast. In het begin kon ik heel goed mijn kopwerk doen, en was ik misschien zelfs iets te gretig. Toen ik echter na een km of 40 wat probeerde te eten kreeg ik last van mijn maag, en ik moest op het moment dat enkele achtervolgers kwamen aansluiten de kopgroep laten gaan met kramp in maag en benen.

Ik sloot nog aan bij een groepje met enkele ploegmaats in, en werd uiteindelijk 18e, maar was natuurlijk niet tevreden. Belangrijkste is om het goede gevoel te onthouden en mee te nemen naar de 2 wedstrijden komend weekend in Vorden en Otterlo.

 Ondertussen is Le Mans al een tijdje gepasseerd, en zijn er al weer een aantal wedstrijden voorbij, toch blijven we toch nog een beetje nagenieten van deze unieke ervaring. Vorige week mocht ik onder andere een kaartje ontvangen van Koen Loete, burgemeester van Eeklo:

Verder zijn er ondertussen ook wat artikeltjes verschenen in geschreven en digitale pers.

Taptoe:

Het Nieuwsblad

Powerslide

Skatingonline.nl

Inlinenieuws.be

Inlinenieuws.be (voorbeschouwing)

Speedskateworld.com

Inlineskating Notebook

Ouest-France.fr

Rollerenligne.com

Tot slot heb ik het fotoalbum ook bijgewerkt met foto's die ik de afgelopen weken her en der verzamelde.

 "Het is zo warm dat de mussen uit de dakgoot vallen," zei Tom Steels in een van de afgelopen etappes van de Tour. Die warmte had ondertussen de skeelerwedstrijd in Beilen opgezocht. Snikheet was het. Ik kan wel een beetje tegen de warmte, maar gisteren had ik er voor de start al heel wat last van. In het begin van de wedstrijd reed ik gewoon mee, en voelde ik dat ik niet meer kon dan dat, ook al werd ik niet moe en voelden de benen wel goed aan. Een heel bizar gevoel, dat natuurlijk met de hitte te maken had. Na een aantal ronden wedstrijd moest ploegmaat Rob lossen uit de kopgroep. Eerst waagde Ted de sprong naar de groep voorin maar ook hij had last van de warmte en moest de wedstrijd verlaten. Toen ik dit zag probeerde ik naar de kopgroep (die ondertussen een kopgroep en een achtervolgende groep geworden was) te springen, en dit lukte met veel moeite. Toen ik er net bij kwam reed er uit dit groepje een aantal rijders weg, maar ik kon toen niet meespringen. Het deel van het peloton dat nog niet uitgestapt was (een ware slijtageslag dus) haalde ons weer bij, en we zouden gaan sprinten voor de 8e plaats. Doordat de 2 koplopers ons bijhaalden moesten we vroeger afsprinten, maar dit werd te laat meegedeeld door de speaker. Hierdoor zat ik eigenlijk wat te ver om de sprint in te gaan. Ik werd uiteindelijk 7e in de pelotonssprint, wat me een 15e plaats opleverde. Uiteindelijk weer een wedstrijd om tevreden mee te zijn, zeker gezien de omstandigheden.

Na een weekje rustig trainen en uitrusten van Le Mans mochten we afgelopen zaterdag opnieuw aan de slag in Staphorst voor de volgende etappe van de KPN Inline Cup. En jawel, een hele week prachtig weer betekent vaak dat het wel een keer kan onweren en regenen en dat deed het ook in Staphorst. Een stortbui vlak voor de start nam in elk geval de twijfels weg wat betreft de wielkeuze. Ook tijdens de koers zou het nog enkele keren serieus regenen.

Tijdens de wedstrijd reed ik vrij makkelijk mee, maar zat ik jammergenoeg te ver in het peloton toen er een kopgroep ontstond. Ik probeerde nog het gat dicht te rijden, maar dichter dan op 100m kwam ik niet, temeer omdat m'n vluchtgezellen het tempo ook niet konden volgen.

In het peloton reed ik heel makkelijk mee, dus ik baalde wel wat dat ik niet mee zat in de kopgroep. Doordat de kopgroep het peloton dubbelde moesten we vroeger afsprinten. Op 2 ronden van het einde zette ik me op kop en besloot om het tempo geleidelijk op te voeren. Door het natte en gladde wegdek zou het toch geen gewone sprint worden dus leek me dit een goede tactiek voor een verre ereplaats.

Tot mijn verbazing kwam er niemand meer over en won ik dus de pelotonssprint, wat me een 13e plaats opleverde. Met deze benen zat er misschien wel meer in, ook al voelde ik toch wel nog wat vermoeidheid van m'n Le Mans-avontuur.

Zo, de zomervakantie is begonnen. Dat wil zeggen: tijd voor een verslagje, en tijd voor recuperatie, want dat is wel nodig na afgelopen weekend.

Ik deed voor het eerst mee aan de 24u van Le Mans, en meteen in een ploeg die als topfavoriet van start ging: Powerslide - Ligne Droite. Deze bestond naast mij nog uit m'n Nederlandse ploegmaat Ted Ooijevaar, Yann Guyader, Ewen Fernandez, Pascal Briand, Tristan Loy, Anthony Averty, Felix Rhijnen, Kwinten Tas en Jore Van Den Berghe.

Doordat ik op vrijdag nog moest werken en we onderweg heel wat file hadden waren we vrijdag pas rond middernacht aangekomen in Le Mans. Dan hebben we in het donker nog de tent opgezet en een uurtje of 6-7 geslapen.

Op zaterdagochtend stonden de inschrijving en de Rollerparade op het programma. Na de rollerparade (1 rondje op het parcours) gingen we eten, teamtactiek bespreken en daarna richting het parcours vertrekken. Er was afgesproken dat Felix de kwalificatie zou doen, om de startvolgorde te bepalen.

Felix reed de 300m lange kwalificatietijdrit het snelste, dus Yann kon vanuit Pole Position vertrekken. (filmpje) Na Yann was het mijn beurt. We misten bijna de aflossing door een iets te ijverige scheidsrechter die niet wist dat Yann al twee ronden had gereden. Ook de aflossing na mijn ronde ging niet helemaal goed. Felix liet de stok vallen, waardoor ik nog een sprintje moest doen in zijn richting om hem de stok alsnog te geven.

Na de start volgden de aflossingen elkaar snel op, en werd het ook al snel duidelijk dat we makkelijk op voorsprong reden. We namen ronde na ronde voorsprong en stonden bij het ingaan van de nacht al op 3 ronden voorsprong. Voor de nacht hadden we de ploeg (zonder Yann en Ewen, die gingen slapen op hotel i.v.m. Franse kampioenschappen  komend weekend) opgedeeld in 2 ploegjes van 4. Ik zat in de ploeg die vrij had van 12 tot 4. Van 4 tot 8 namen we dan over. Het was schitterend om zowel de zonsondergang als de zonsopgang op het parcours mee te maken.

Na de nacht werd na wat rekenwerk beslist dat het afstandsrecord het nieuwe doel was. Hiervoor moesten alle rondjes van 9u tot 16u wel vollebak gereden worden. Dit lukte echter vrij goed, en met wat rekenwerk tussendoor zag het er al snel naar uit dat we zeker 1 en misschien wel 2 rondjes voorsprong zouden halen. In het laatste uur werden om het maximale uit de finale te halen enkel nog de snelste rijders ingezet, zodat Yann uiteindelijk in de laatste 2 ronden het record en de overwinning kon veilig stellen.

We wonnen de 24u van Le Mans met een afstand van 870km, ofwel 208 ronden, ofwel 36,2 km/u gemiddeld. Een nieuw wereldrecord dus, waar ik mee aan geholpen heb. Nodeloos om te zeggen dat dit echt een ervaring was om nooit meer te vergeten. Volgend jaar opnieuw!?

Via onderstaande lijst kan u de resultaten van de 24u van Le Mans vanaf zaterdag 16u live volgen. Indien dat niet lukt kan u ook hier klikken.

Ik doe mee in de ploeg "Powerslide - Ligne Droite"